No que á miña opinión se refire, este é un libro que xamais podería deixar a alguén indiferente. A min persoalmente cautivoume polos seus personaxes tan naturais e tan complexos, sobre todo Herbal, un ser miserento que se transforma polo feitizo do lapis de carpinteiro ou ó pintar coas súas ensinanzas ó garda unha vez que xa morreu. Innegable tamé a maxia de Daniel da Barca que se gaña ó lector desde as primeiras liñas.(Artur M. Puga, 1º Bacharelato E)
Esta novela gustoume moito e deixoume unha visión optimista dentro do sufrimento que me produce a inxustiza dos acontecementos na época da Guerra e Posguerra. Pareceume moi interesante o personaxe de Herbal, xa que non representa o malo nin o bo da historia, relata os feitos con dúas personalidades e puntos de vista diferentes: o pintor que aporta certo punto de bondade a Herbal eo home de ferro que é o carácter duro e sen escrúpulos de Herbal. Deixoume unha visión positiva porque asómbrame o carácter optimista dos protagonistas fronte ós acontecementos tan inxustos e despiadados polos que pasan: o cárcere, os fusilamentos, a falta de comida, de hixiene, de liberdade...
(María Fincias Pérez, 1º Bacharelato)
O libro é o libro que me fixo chorar por primeira vez e o que me animou a escribir algunha historia que outra. É un dos meus libros favoritos. Nel só hai dous saltos no tempo, o do principio (cando aparece Da Barca, hoxe, enfermo na casa) e o do final (cando Herbal descobre que Da Barca finou de vello), pero penso que son os que xustamente acomodan nesta historia de amor na Guerra Civil, que deixa no lector un sentimento de tristura, pois quere este que o protagonista non morra nunca (nin de vello) e a historia de amor de Marisa e Daniel dure eternamente. Claro que sempre perdurará, grazas a Manuel Rivas que, por certo, é un dos meus escritores favoritos, ao que lle teño que ler, en pouco tempo, a súa obra Os libros arden mal.
(Breogán Antón Martínez Vila, 1º Bacharelato E)
Ningún comentario:
Publicar un comentario