As confesións de Carlota Doyle

É un dos libros máis bonitos que vin. Ó primeiro pensaba que ía ser aburrido,pero polo medio da primeira parte comezaron a salpicarme as sorpresas. Teño que confesar que cando Zacarías “morreu” (en realidade non morrer) escapóuseme algunha bágoa.
O que máis me gustou é, dalgún xeito, que ten dous finais. Xa pensaba que non se ía acordar máis de Zacarías. Eu, se tivese un pai tan estirado, faría o mesmo ca Carlota.
A verdade é que non lle fixen moito caso á advertencia do principio, pero despois emocioneime moito.
(Sabela Rodríguez, 1º D)


Gustoume moito. Ó principio era un pouco aburrido, pero despois van xurdindo aventuras na viaxe que fai Carlota desde Inglaterra ata América. É un relato mariñeiro que o conta esta rapaza de 13 anos. Carlota ten unha clase social alta e vese rodeada de mariñeiros aos que chega a apoiar e defender. Ó final sorprendeume que o pai reeducara nos seus principios sociais e que Carlota volvera a navegar no barco.
(Samuel Dapía, 1º D)

Esta novela é impresionante, é o mellor libro que teño lido. Aconsello esta novela a todo o mundo, parece que vives a historia no barco e que es un dos mariñeiros. Un personaxe impresionante é Zacarías que engaña o capitán se non fora porque Keetch acusouse.
(Miguel Madriñán, 1º D)

A min gustoume; entretido e tal, pero hai unhas cousas... Non me gusta cando ó principio estaba triste e choraba e se tiraba na cama a durmir, e espertaba, e durmía. Fíxenme lío. Despois é un pouco confuso o dos días e os cambios de garda. Eu pensei (nun momento) que pasaran dez días e pasara un mes e medio. Ó final explícache o das gardas pero.. é confuso... son moitas gardas e é lioso. Polo demais, tiña unha boa trama e enganchoume. A min gustoume.
(Marcelo Parada, 1º D)

A min pareceume unha historia moi divertida e apasionante, tamén me pareceu unha maneira moi orixinal de acabar a historia porque non pasou o que pensaba.
(Javier Francisco, 1º D)

Ó principio estaba intrigado porque todo o mundo asustábase do barco. Gustoume moito cando Carlota viu a marioneta e asustouse (na bodega). Pero cando mataron o primeiro oficial xa sabía que foi o capitán. [...] Ó final rinme ao ver que marchou no barco.
(Carlos Gargallo)